Davlat milliy xavfsizligi komiteti va ichki ishlar vazirligi, xususan oltinchi bolim kabi Tojikiston kuch tizimlari xodimlari qolga olish va tergov paytida hech bir istisnosiz qiynoqqa solish bilan ish olib boradi hamda uning turli uslublarini qollaydi. Bu voqeiyat Tojikiston mas’ullari hayosizlarcha uni inkor qilsa-da hamda xalqaro tashkilotlar ma’lumot yoqligini bahona qilsa-da rad etib bolmaydigan haqiqatdir.
Hech kim bunday qiynoqdan omonda qolmaydi. Biroq, islomiy da’vatni yoyuvchilar, xususan Hizbut Tahrir a’zolariga nisbatan ushbu idoralar xodimlari qiynoqqa solish borasida cheksiz vahshiylikka qol urishadi. Zero zolim hukumat Islomga qarshi kurash asnosida oz xodimlariga koplab imtiyozlar berib qoygan. Aslida ularning bu kabi qilmishlari hukumatning qonuniga kora ulkan jinoyat hisoblanadi. Biroq, shu kungacha ulardan hech biri qolga olish va tergov paytidagi qiynoqlar uchun jinoiy javobgarlikka tortilmagan. Holbuki, jabr korganlar tarafidan qiynoqlar haqidagi yuzlab shikoyatlar tegishli idoralarga yuborildi. Bu shikoyatlarning barchasi haligacha javobsiz qolmoqda.
Shunga kora, kuch tizimlari xodimlari oz vahshiyliklarida davom etib kelmoqda, hatto qiynoq paytida faxrlanib: “Agar sizlarni bu erda oldirib yuborsak ham, biror kishi bizni bu borada soroqqa tutmaydi”.
Bu zolimlarga Allohning la’nati bolsin! Bu zolim jallodlar qilmishlarini jazosiz qoladi, deb gumon qilishadi. Yoq, hargiz bunday emas! Ular xomxayolga boradilar. Har bir qilmish oziga munosib jazo olajak. Zolimlar tarafidan qamoq va qiynoqqa solinayotgan da’vatni yoyuvchilar bir parcha qog’az yo matoda bolsa ham, Tojikiston hukumati qiynoq kameralaridagi vaziyat hamda zolimlar sodir qilayotgan jinoyatlardan xabardor qilishadi. Biz malay hokimlar va ularning jallodlarining qilmishlarini fosh etish hamda intiqom kuni uchun ularga qarshi hujjat tayyorlash maqsadida bir qancha tadbirlar qolladik.
Ushbu nomalardan ba’zisini chop etish ana shu tadbirlardan biridir. Biz mazlum birodarlaga shunday deymiz: Allohning nusrati, Xalifalik davlati hamda roshid xalifaning tiklanishi yaqindir!
“Ogoh bo’lingizkim, Allohning yordami yaqindir” [Baqara, 214].
Shunday ekan, intiqom olish kuni ham Allohning izni ila yaqindir!!! Hech kim va hech narsa unutilmaydi. Bu jallodlaru zolimlar oz hukmlarini ozlari oqib bolgan, ular uchun kechirim yoq va ularning qochishga joyi yoq. Sizning millionlab birodarlaringiz sabrsizlarcha intiqom kuni hamda xalifaning buyrug’ini kutib turibdi! Shuni aytish kerakki, mazlum musulmonlarga yordam berish va zolimlardan intiqom olish xalifaning birinchi darajadagi vazifasi hisoblanadi. Osha kunda Alloh zolimlar qonini tokish bilan mazlumlar intiqomini olib berib, mazlum musulmonlar qalbidagi jarohatlarga shifo ato etajak.
“Cizlarni ularning ustiga g’olib qiladi hamda mo’min qavm dillarini qondirib, ko’ngillaridagi g’am-anduhni ketkazadi ” [Tavba, 14].
Men, Tojiboev Shavkatjon Inomjonovich, 1975 yil 18 dekabrda tug’ilganman, Dushanbe shahri yashovchisiman. 2010 yil 9 mart taxminan soat 6:30da uyda otirgan edim, tosatdan eshik taqilladi. Eshik oldida turgan turmush ortog’im: “Sizga kim kerak?” deb soradi. Tashqaridan “Men “uchastkovy”, eshikni oching” degan ovoz keldi. Turmush ortog’im buni kelib menga aytdi. Men unga “glazok”dan qaragin-chi, kim soraydi, keyin “soat 10:00da ozim oldingizga boraman” deb aytgin, deb tushuntirdim. Bilmadim, negadir turmush ortog’im eshikni ochibdi. Birdaniga 8-9 kishi uy ichiga bostirib kirdi. Ovozlarni eshitib tashqariga chiqdim va 4-5 kishi militsiya kiyimida, 3-4 kishi fuqaro kiyimida turganini kordim. Baland boyli, oriq, qora moylabli, soch ostirgan va kolobcha shevada gaplashadigan bir xavfsizlik xodimi meni korgan zahotiyoq yuzimni devor tarafiga ogirib, qolimni qayirib ushladi va soroqqa tuta boshladi.
Ism-familiyam va yashash joyimni soragandan keyin meni alohida bir xonaga kirgizib, erga otirg’izdi va qolimga “naruchnik” urdi. Kompyuterim yoniq turardi. U meni otirg’izgandan song kompyuterni tomosha qila boshladi.
Ularning boshlig’ining ismi, agar xato qilmasam, Otabek edi. U turmush ortog’imni qizcham bilan birga alohida xonaga olib kirib soroqqa tutdi. Birozdan song mening oldimga kelib: “Otgan kuni joralaring bilan birga kimni aldab tillo taqinchoq va pullarini oldinglar?
” Men Dushanbe shahrida joram yoq va bir necha kundan beri uydan chiqqanim yoq, dedim.
U: “Bizga sen joralaring bilan Dushanbe shahrida qaroqchilik bilan shug’llanishlaring haqida ma’lumot etib keldi. Sizlar aldagan osha ayol “uchastka”da otiribdi. Ana osha ayol sening adresingni berdi. U aytgan belgilarga kora sen osha qaroqchiga oxshaysan”, dedi.
Men bunday bolishi mumkin emas, chunki men bu ishni qilmaganman, dedim. Keyin u yordamchilariga: “Unday bolsa, hozir uni olib boring va osha ayol bilan yuzlashtiring, agar osha bu bolmasa, qaytarib olib keling. Men shu erda turaman”, dedi.
Men ularning gaplariga ishondim. Shundan song meni mashinaga otirg’izib olib ketishdi. Yolda GAI xodimi mashinani toxtatib hujjat soradi. Rulda otirgan kishi xavfsizlik xodimi ekanini korsatdi. Shunda men ular xavfsizlik xodimlari ekanini tushundim. Xavfsizlik qomitasi binosiga kirganimizdan keyin meni mashinadan tushirib, bino ertolasiga olib kirishdi. Qolimni “naruchnik” bilan ertola eshigi yonidagi quburga bog’lab, qol-oyoq bilan ura boshlashdi.
Men sizlar kim va nima uchun meni urasizlar, deb s?rardim. Ularning javobi birgina edi: “Ozing hali tushunib etmadingmi? ozingni gollikka solma”. Ular meni 20-25 daqiqa tinmasdan urishdi. Song sigaret tutatib, telefon bilan kimnidir chaqirdi. Kop otmay bir kishi paydo boldi. U osha rulda otirgan kishi edi, boyi past, sariqchadan kelgan va kibr-takabburli, ismi esa, agar xato qilmasam, Hakim edi. Uning qolida bir dubinka va kursining chob oyog’i bor edi. U kulib oldimga keldi, keyin: “Gapira boshladingmi yoki tilingdan ozim sug’urib olaymi?”
Men nima haqida gapirayotganingni tushunmayman, deb javob berdim. U: “Yashirma, joralaring hammasini aytdi. Biz seni kimligingni bilamiz. Ozing biz sening adresingni qaerdan olganimizni tushunmadingmi?” Shundan keyin “dubinka” bilan ura boshladi. Sigaret chekib turgan kishi unga: “Hali toxtab tur, uni echib ichkariga olib boramiz. Kreslo ustida ozi gapga kiradi” dedi. Bu gaplarning hammasi jirkanch haqoratlar bilan aytilardi. Moylabi “oper” (tezkor bolim xodimi) meni oz ismim bilan emas, balki “budik” degan laqab bilan xitob qilardi.
Uning yaxshi korgan gapi “onalaringni falon qilish kerak… xotin-qizlaringni eshak falon qilsin” edi. U bunday haqoratlarni har bir gapidan keyin takrorlardi.
Keyin meni ichkariga olib kirib, temir supa ustiga yotqizishdi. Oyog’imni sim bilan, qolimni esa “naruchnik” bilan bog’lashdi. Men nima gapligini tushunmadim. Osha moylabli baland boyli dubinkani olib keldi va oyog’imga ura boshladi. Hakim esa osha kursining ch?b oyog’i bilan bir marta barmoqlarimga ursa, bir marta nozik joyimga urardi. Bir soatdan keyin Otabek keldi. Avvaliga mening Dushanbedagi holatim va mashg’uliyatim haqida surishtirdi. Birozdan song telefonidan bir necha suratlarni korsatdi va ular kimligini soradi.
Shuningdek, Rasul va ustoning suratini korsatib, ular hammasini allaqachon aytishganini aytdi. Ular men orqali Abdulloh va Yusufning adresini topishni istardi. Men ularni tanimayman, deb javob berdim. Otabek Hakimga bir ishora bilan: “Ikki-uch soatdan keyin kelaman, shu ikki adres mening qolimda bolishi kerak” deb chiqib ketdi. Meni echishganda oyoqda turolmasdim, oyog’im shishib ketgandi. Meni olib borib echintirishdi, koridor ortasidan otgan trubaga bog’lashdi, 1.5 litrlik “bakalashka”da suv olib kelib boshimdan quyishdi va ura boshlashdi. Yana osha oriq baland boylisi dubinka bilan, Hakim esa taxtacha bilan boshim va nozik joyimga urardi. Bu qiynoqlar qancha davom etgani esimda yoq. Savol bitta edi: “Aytasanmi yoki yoq?” Ikkalasi sigaret chekish uchun chiqib ketishdi. Yolg’iz qolgan men tanamni butunlay his qilmasdim. Bir qancha vaqtdan keyin Otabek osha oriq baland boyli bilan kelib, meni uchinchi qavatdagi tergov kabinetiga olib bordi. Qolimga ruchka va qog’az berishdi.
Men qollarim shishib ketgani sababli yozolmasdim. Otabek oriq baland boyliga: “Men savol beraman, sen ozing yozasan” dedi. Hakim bir temir chizg’ich bilan boshim tepasida turardi va har qachon sukut qilsam, u bilan boshimga urardi.
Savol-javob boshlandi. Otabek: “Sen hali ham qaerdaligingni tushunmading? Mana bu joralaring bayonotlari” deb, delolarga ishora qildi: “Biz hammasini bilamiz. Yashirishning foydasi yoq. Sen, agar shunchalik ozingga ishonching bolsa, bu sening xohishing. Lekin mening maslahatim shuki, agar sen ozingni invalid qilsang, hech kim senga rahmat aytmaydi”.
Otabek chiqib ketgandan keyin oriq baland boyli meni stulga otirg’azib, “elektroshok” bilan qiynab tergov qila boshladi. Har zamonda Hakim ham kirib, 2-3 musht tushirardi. Shunday qilib kech ham boldi. Kechasi soat 11:00da meni boshqa kabinetga olib borishdi. Oxirgi soroqda menga: “Xotining ham qizchang bilan birga “otdel”da. Agar ular bilan hech narsa yuz bermasligini istasang, ushbu ikki adresni yodingga keltir” deyishdi.
Men “oper”ga agar meni uchinchi qavatdan boshim bilan tashlasang ham, bu adreslar yodimga kelmaydi, chunki men ularni bilmayman, dedim. U mening bu sozlarimdan g’amga botib, 3-4 musht urdi va: “Xotiningni kozing oldida yalang’och qilib, keyin sorovni davom ettiraylikmi?” dedi. Keyin telefonni olib, qaergadir qong’iroq qildi. 5 daqiqadan song navbatchi keldi.
U navbatchiga: “Bu kecha xotini otdelda qoladi. Agar sahargacha adreslar yodiga kelmasa, men ozim xotini bilan birma-bir suhbat otkazaman”. Men ularga xotinimni qoyib yuboringlar, men bilgan narsamni aytaman, dedim.
“Oper”: “Ertaga mashina bilan boramiz, hamma joylarni korsatasanmi?” dedi. Men nimani bilsam oshani korsataman, dedim. Oxirgi savoldan song meni koridorga chiqarib, pol ustiga otirg’azdi, “naruchnik” bilan pol ustidagi trubaga bog’lab: “Agar uxlasang, ozingdan kor. Men yana chiqib xabar olaman” dedi.
Ertalab osha oriq baland boyli meni hojatxonaga olib borib: “Men va’damda turdim. Agar sozingda turmasang, xotining adresini bilaman, uni olib kelish qiyin emas. Meni bu ishga majburlama” dedi. Soat 9:00 larda Otabek keldi. “Oper” unga mening olib borib korsatishga roziligimni tushuntirdi. Mashina otirib, Abdullohning joyini korish uchun “Saxovat” bozori tarafga yol oldik. U mashinani sekin haydab: “Agar Abdullohni korsang, menga xabar ber” dedi.
U erdan 46-mikrorayonga bordik. U mashinani toxtatib: “Davlatyorning joyi mana shu er. Yaxshilab qaragin. Agar uni korsang, xabar ber” dedi. Ularni topmaganimizdan keyin meni yana jirkanch haqoratlar bilan xavfsizlik idorasiga olib borishdi. Kabinetga kirgandan keyin meni pol ustiga otirg’azib, urib-tepa boshlashdi.
Oper: “Bugun sen bizni ahmoq qilding. Hozir hammasini aytasan. Senga 10 daqiqa vaqt” derdi. Shunday qilib, adreslar, hizbiylar ismlari, ishchilar ismlari, uchrashuv joylari, kitoblar yashirilgan joylar va boshqalarni sorardi. Keyin bir qancha suratlarni oldimga tashlab, taniganlarimni ajratishga buyurdi. U erdan men bir necha suratni ajratdim. Boshqa suratlarni esa ozi korsatib, ismini ham ozi aytardi. Agar tanimayman desam, 2-3 musht tushirardi.
Telefonimni chiqarib, har bir nomerni sorardi: “Ismi nima?”, “Qaerda yashaydi?”, “Hizbiymi yoki yoq?” va hokazo. Ikki tanishimning telefon raqamini korsatib: “Bular namoz oqiydimi?” deb soradi. Men ha, oqiydi, dedim. Yana ular hizb a’zosimi, deb soradi. Men ular hamkasbim xolos, dedim. Keyin u menga: “Bir varaqni olib, ular haqida sen bilan hamkorlik qilishlari, qaerda halqa otkazishlaring va qachon hizbga a’zo bolgani haqida yozasan” deb buyurdi. Men ular oddiy namozxonlar, hizbga a’zo emas, dedim.
U menga yana: “Sen ularni hizb a’zosi deb yozaver, qolgani sening ishing emas. Biz nima qilishni bilamiz” deb buyurdi. Men rozi bolmadim. Uzoq urib-tepishdan song qolim panjasini delolarni bog’lash uchun ishlatiladigan asbob orasiga bog’lab, tirnoqlarim orasiga igna sancha boshladi. U kompyuter simi bilan boshimga ham urardi. Boshimdan qon oqa boshlagach, boshim va polni qondan tozalashim uchun qolimni “naruchnik”dan echardi. Sokishlari haqida gapirmasa ham bolaveradi.
Meni kechqurun kabineti birinchi qavatda bolgan katta boshliqning oldiga olib kirishdi. U: “Bu erda yozgan afsonani men bilaman. Sen bizga biror yangi narsa bermading. Yodingga solib qoyishimni istaysanmi?” dedi.
Keyin meni ura boshladi. Qancha urganini bilmayman, lekin badanimdagi har bir a’zoyimga ikki-uch zarba tushdi. Shundan song, u operga: “Bayonotini biroz toldirib, tergovchiga topshiringlar” dedi. Tergovchi oldida barcha gapni qaytadan takrorladim va osha kuni kechqurun meni SIZOga olib borib, tog’ridan-tog’ri kartserga tashlashdi.
4 yoki 5 kundan keyin meni kartserdan chiqarishdi. Kabinetga kirganimda u erda tort kishi turardi: Otabek, osha oriq baland boyli, Hakim va yana bir kishi. Ular: “Biz sening kompyuteringda hamma kerakli narsalarni topdik. Bundan ma’lum boladiki, sen disk, varaqa va kitob chop qilgansan” deyishdi.
Men ularning bu gapini rad qilganimda esa yana ura boshlashdi. Ular bir varaqni chiqarib: “Hozir biz yozamiz, sen imzo chekasan. Sen hizbning disklari va varaqalarini chop qilarding” deyishdi. Men rozi bolmadim. Shundan song Chorievani men bilan yuzlantirishga olib kelib, meni gapirishdan man qilishdi. Mening yuzimni devor tarafga ogirib qoyganlari uchun bu ayol qanday ahvolda ekanini korolmadim. Kartserda 17 kun qolib ketdim.
Kartserdan chiqqanimdan 2-3 kun keyin himoyachi bilan uchrashdim. U mening holimni korib, xavfsizlik qomitasi xodimlari zulmi haqida shikoyat yozishni taklif qildi. Men rozi boldim. Ikki kundan keyin osha oriq baland b?yli SIZO boshlig’i bilan birga oldimga kelib, meni korsatdi. Boshliq himoyachi kelishidan oldin meni chaqirib: “Agar xavfsizlik qomitasi xodimlari haqida shikoyat qilsang yoki menga biror muammo paydo qilsang, men ham senga va oilangga biror muammo paydo qilishga majbur bolaman. Man SIZOdagi qonun-qoidalar bilan seni sindiraman. Sening bu ishingdan menga zarar etadi, lekin men biror iloj qilib chiqaman. Osha “oper”ni qamashlari ham mumkin, lekin sen ozing haqingda oyla. Men seni bir yil shu erda saqlab tura olaman. Kameralarda yomon odamlar bilan birga joylashtiraman, “dachka”larni man qilaman. Agar bu ishdan qaytaman, desang men senga bir necha “lgot”lar bera olaman.
Masalan, a’zolaringni davolash, oilang bilan uchrashtirish, kamerada yaxshi odamlar bilan joylashtirish” dedi. Men rozi boldim. Himoyachi bilan maslahatlashib, prokurorga shikoyat yozishdan voz kechdim. Tergovchi bilan tez-tez uchrashib, deloni toldirardik. Sud muhokamasi boshlanguncha bir necha birodarlar bilan yuzma-yuz boldik. Sud muhokamasidan bir kun oldin osha “oper” kelib, yana bir marta xavfsizlik qomitasida korgan zulmlar haqida og’iz ochmaslikni ta’kidlab: “Agar gapirsang, Vahhobov Azamat kabi SIZOda otirasan. Bu ishing bilan biror kishiga ziyon etkaza olmaysan. Shuning uchun behuda ishni qilma”.
Keyin meni sudga olib borishdi. Meni 170-modda, 189-moddaning 2-qismi hamda 307-moddaning 1-qismi bilan deb topib, 6 yil muddatga ozodlikdan mahrum etishdi…
