Falastin masalasining asl yechimi Xalifalikni barpo etishdir
Tarixga nazar tashlaydigan bo‘lsak, yahudiylarning insoniyat boshiga balo bo‘lganiga hamda Allohga osiylik qilib, payg‘ambarlarni o‘ldirish bilan tanilganiga guvoh bo‘lamiz. Musulmonlarning birinchi qiblasi hisoblangan Quddus shahri milodiy 637 yili Xalifa Umar (r.a.) davrida Vizantiyaga qarshi olib borilgan urush natijasida Islomiy hududga aylandi. Undan keyin salib yurishlari paytida Quddus kofirlar qo‘liga o‘tdi. Sung u yana Sulton Salohiddin Ayubiyning qo‘mondonligi ostida bosqinchilardan ozod qilindi. O‘sha paytdan tortib to Usmonli davlati zaiflashgunga qadar, aniqrog‘i Birinchi jahon urushigacha Quddus shahri Islom diyori bo‘lib qoldi. Birinchi jahon urushi paytida u Britaniya tomonidan bosib olindi. 1917 yilda Quddus Balfur deklaratsiyasi orqali yahudiylarga va’da qilindi. Natijada butun dunyo bo‘ylab tarqalib ketgan yahudiy qurolli guruhlari bu muqaddas maskanga ko‘chib kela boshladi. Mahalliy musulmonlar o‘z uylaridan kuch bilan quvib chiqarildi va ularning uylarini yangi kelgan yahudiylar egallab ola boshladi.
1947 yilda Birlashgan Millatlar Tashkiloti tomonidan tayyorlangan “Falastinni bo‘lish” rejasiga ko‘ra, 1948 yilda (Isroil) davlati e’lon qilindi. 1948 va 1967 yillardagi soxta urushlar (Isroil)ga “yengilmas” unvonini berdi.
Biroq bosqinchilik, talonchilik va qon to‘kish ustida qurilgan bu davlatni musulmonlar qabul qilishi mumkin emas. Ayniqsa, Akso Masjidi musulmonlarning birinchi qiblasi, Rasululloh ﷺning Isro va Miroj maskani va Islomdagi uch muqaddas masjiddan biri bo‘lgani uchun buni qabul qilish mutlaqo mumkin emas. Binobarin, Aqso, Quddus va Falastin zamini nafaqat falastinliklar yoki arablar uchun, balki butun musulmonlar uchun muqaddas joy sanaladi. Bu muqaddas dargohga hujum qilish butun musulmonlarga va Islomga qilingan hujum sanaladi. Shuning uchun Falastin salibchilar qo‘liga o‘tgan qisqa vaqtni hisobga olmaganda, doimo Islom diyori bo‘lib kelgan.
1948 yili yahudiy vujudi Islom diyori qalbiga xanjar bo‘lib sanchilgach, bu hudud beqarorlik va urush mintaqasiga aylandi. Ayni paytda mintaqadagi Misr, Iordaniya, Livan, Turkiya kabi musulmon davlatlarining hukumatlariga uning xavfsizligini himoya qilish vazifasi topshirilgan. Bunga qo‘shimcha ravishda G‘arb yahudiy vujudini tish-tirnog‘igacha qurollantirmoqda. Birgina Amerika yiliga rasman 3,8 milliard dollarlik qurol yuboradi. G‘arbdandan kelayotgan qurol-yaroq va moddiy yordamga tayangan yahudiy vudjudi G‘azo xalqini nishonga olib, ularni havodan va yerdan qirg‘in qilishda davom etmoqda. Mintaqadagi musulmon davlatlarining qo‘llab-quvvatlashi uni yanada rag‘batlantiryapti. Masalan, Hayfa portiga ketayotgan oziq-ovqat kemalarining yarmidan ko‘pi Turkiya va Misrga tegishli. Neft Ozarbayjon va Qozog‘istondan boryapti. Aslini olganda, yahudiy vujudi bilan diplomatik, siyosiy, harbiy yoki iqtisodiy munosabatlar o‘rnatish shar’an haromdir. Afsuski, halol-haromni emas, balki foyda-zarar va xo‘jayinlarining buyruqlarini o‘zlari uchun o‘lchov qilib olgan hukmdorlar yahudiy vujudini qo‘llab-quvvatlashda davom etmoqda. Yahudiy vujudining bu qirg‘inlari bombalash va o‘t ochish bilan cheklanib qolmasdan, balki bunga hayot uchun zarur bo‘lgan suv, elektr, gaz, oziq-ovqat yo‘laklarini to‘sib qo‘yish ham qo‘shimcha bo‘lmoqda. Natijada, (Isroil)ning bomba va o‘qlaridan omon qolgan musulmonlar ochlik va suvsizlikdan o‘lim bilan yuzlashmoqda. Yerlari tortib olinib, himoyasiz va armiyasiz o‘limga duchor bo‘lishmoqda.
Shar’iy jihatdan qaralganda, dushman hujumiga qarshilik ko‘rsatish vojibdir. Zero, Islom dini nafaqat musulmonlarni, balki butun insoniyatning jonini, molini, aqlini, naslini, sha’nini himoya qiladi. Shunday ekan, G‘azodagi mujohidlarning 7 oktabr kungi hujumi shar’iy majburiyat hisoblanadi. Ushbu hujumni “terror” sifatida baholash kapitalizmning manfaat o‘lchoviga asoslangan. Zero, agar urush G‘arb manfaatlariga to‘g‘ri kelsa, “ozodlik uchun kurash” deyiladi, agar uning manfaatlariga zid bo‘lsa, “terror” deyiladi. Shu sababli Falastin xalqining qarshilik harakati bu o‘zini himoya qilish va shari’iy mas’uliyat bo‘lgan jihoddan boshqa narsa emas.
Urush boshlanganidan beri yahudiy hukumati G‘azoni ham G‘arbiy Sohil kabi anklavga aylantirish uchun majburiy ko‘chirish siyosatini davom ettirmoqda. Hatto ba’zi rasmiylar G‘azo aholisi Misrning Sinay cho‘liga ko‘chirilishi, G‘arbiy Sohildagi musulmonlar esa, Iordaniyaga ko‘chirilishini ma’lum qilishdi. Shunga qaramay, yahudiy vujudi besh oydan beri davom etayotgan urushda hech qanday natijaga erisha olmadi. Aksincha, tinch aholining qirg‘in qilinishi tufayli musulmon bo‘lmagan xalqlar ham dunyoning to‘rt burchagida Falastinni qo‘llab-quvvatlash uchun ko‘chalarga to‘kilmoqda. Ammo asirlarni ozod qilish harakatlari natija bergani yo‘q.
Shu bois, AQSH boshchiligidagi xalqaro tashkilotlar va musulmon davlatlari a’zosi bo‘lgan Islom hamkorlik tashkiloti Falastin masalasiga yechim sifatida “ikki davlat” loyihasini olg‘a surmoqda. Shu yerda tarixga bir murojaat qilsak, Falastin Usmonli Xalifaligidan tortib olinganidan so‘ng, Britaniya mandati ostida u yerda yahudiy vujudi tiklandi. Britaniya mandati ostidagi yahudiylar soni 56 ming kishini tashkil etgan bo‘lsa, 1946 yilga kelib ularning soni 604 ming kishiga yetdi. Shundan so‘ng AQSH yetovidagi BMT 181 sonli qaror bilan Falastinda ikki “yahudiy” va “arab” davlatini qurish haqida farmon chiqardi. “Yahudiy davlati” qurildi, biroq arab davlati haqidagi qaror muallaq qoldi. Natijada yahudiy vujudi vaqt o‘tishi bilan o‘z hududlarini kengaytirib, Falastin yerlarini bosib olishda davom etmoqda. Demak, Amerika tomonidan ilgari surilgan ikki davlat yechimi xiyonat va adashtirishdan boshqa narsa emas. Ayniqsa, Falastin G‘arbiy Sohil, Quddus va G‘azoga bo‘linib, Quddus esa, Sharq va G‘arbga bo‘linib, G‘azo ochiq qamoqxonaga aylanib borayotgan bir paytda, bu hududlar bir-biridan uzilib qolganidan so‘ng, Falastin davlatini barpo etish xom hayol bo‘lib qoldi. Vaholanki, Falastin hukumati deb ataluvchi hukumatning sahrodagi sarobdan farqi yo‘q. Chunki chegarasi, shaharlari, xavfsizligi, iqtisodiyoti noma’lum davlat bo‘lishi mumkin emas. Shunday ekan, Falastin masalasining yechimini BMTdan kutish va ikki davlatlik yechimini qabul qilish mutlaqo mumkin emas!
Bundan tashqari, BMT yahudiy vujudiga oid yuzga yaqin qaror chiqargan bo‘lsa, (Isroil) ularning birortasiga ham amal qilmagan. Masalan, 1967 yil 22 noyabrda BMTning 237 sonli qarorsida “urush orqali bosib olgan hududlardan chiqib ketish” talab qilingan. Ammo, yahudiy vujudi aksincha, o‘z hududini kengaytirmoqda. BMT qarorlari ichida amalga oshirilgan yagona qaror (Isroil) qurilishi to‘g‘risidagi qarordir. Qolaversa, BMT qarorlarining hech biri musulmonlar manfaati uchun chiqarilgan emas. Aksincha, uning qarorlari faqat musulmonlarni qirg‘in qilishga xizmat qildi. Masalan, Bosniya, Afg‘oniston va Iroqdagi millionlab musulmonlarning qoni to‘kilishiga BMTning hissasi katta. Islom hamkorlik tashkiloti va Arab davlatlari ittifoqi esa, BMT yetovidagi adashtiruvchi va chalg‘ituvchi tashkilotlar hisoblanadi.
Demak, yahudiy vujudining bu kabi jinoyatlarini to‘xtatishning yo‘li musulmon qo‘shinlarini oyoqqa turg‘izishdir. Zero, kuchga qarshi kuch, armiyaga qarshi armiya qo‘yilmasa, bu qirg‘inlar to‘xtamaydi. Agar bugungi musulmon yetakchilari bir oz jasoratga ega bo‘lib, Islom qo‘shinlari harakatga kelganda, bugun biz G‘azodagi birodarlarimizning ayanchli chaqiriqlarini emas, balki yer yuzidagi eng qo‘rqoq xalq bo‘lmish yahudiy vudjudlarining achchiq dod-voylarini eshitgan bo‘lardik. 7 oktyabrdan buyon maydonlarda to‘plangan millionlab musulmonlar ham “Armiyalar Aqsoga” shiorlarini ko‘tarib chiqishmoqda. Zero, biror Islom davlati bosib olinsa va uni himoya qilishga mahalliy aholining kuchi yetmasa, qo‘shinlar birlashib, dushmanni daf qilishlari farzdir! Alloh taolo aytadi:
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنْ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَل لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا
“(Ey mo‘minlar), sizlarga nima bo‘ldiki, Alloh yo‘lida va «Parvardigoro, bizni egalari zolim bo‘lgan bu shahardan ozod qil va bizga o‘z huzuringdan bir do‘st bergin, bizga o‘z huzuringdan bir yordamchi qilgin», deyayotgan erkaklar, ayollar hamda bolalardan iborat bo‘lgan bechoralar (ni ozod qilish) yo‘lida jang qilmayapsizlar?! [Niso: 75]
Jahon musulmon ulamolari ittifoqi ham bu hukmni yetarlicha ochiq-oydin bayon qildi va bu hukmni tatbiq qilmagan rahbarlar Alloh va Rasuliga xiyonatda ayblanishini ma’lum qildi. Demak, bu xoin hukmdorlar o‘z vazifalarini bajara olmas ekan, Falastin masalasining asl yechimi butun Ummatning sha’ni va xavfsizligini o‘z o‘rniga qo‘yadigan Xalifalik davlatini barpo etish bilan amalga oshadi. 1924 yil 3 martda Xalifalik qulagandan keyin Ummat kichik milliy davlatlarga bo‘lib tashlandi. Islom dini o‘rnini milliy manfaatlar egalladi. Natijada, yahudiy vujudining jinoyatlariga qarshi Islom Ummatining oyoq-qo‘llari bog‘langan holda qoldi. Harbiy jihatdan Musulmon qo‘shinlarida hech qanday zaiflik yo‘q. Biroq qo‘shinlarni safarbar qilib, ularga buyruq beradigan Xalifa yo‘q. Shunday ekan, bu xoin rahbarlarni qulatib, o‘rniga yahudiy vujudini ildizidan yo‘q qiladigan Xalifalik davlatini tiklash lozim! Bu davlat sun’iy chegaralarni yo‘q qilib, butun Ummatni birlashtiradi. Natijada “Islomiy davlat” tengsiz siyosiy, iqtisodiy va harbiy kuchga aylanadi. Bo‘linib, parchalanib ketgan musulmonlarni birlashtirib, ularning sha’nini himoya qiladi, xavfsizligini kafolatlaydi. Bu faqat Alloh Taolo va’da qilgan va Payg‘ambarimiz ﷺ bashorat qilgan Roshid Xalifalik davlati orqaligina amalga oshadi. Alloh Taolo aytadi:
وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمْ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا
“Alloh sizlardan iymon keltirgan va yaxshi amallar qilgan zotlarga xuddi ilgari o‘tgan (iymon-e’tiqodli) zotlarni (yer yuziga) Xalifa-hukmron qilganidek, ularni ham yer yuzida Xalifa qilishni va ular uchun O‘zi rozi bo‘lgan (Islom) dinini g‘olib-mustahkam qilishni hamda ularning (ahvolini Makkada ko‘rgan) xavfu-xatarlaridan so‘ng (Madinada) tinchlik-xotirjamlikka aylantirib qo‘yishni va’da qildi”. (Nur: 55).
Huzayfa (r.a.) rivoyat qiladilar. Rasululloh ﷺ shunday marhamat qildilar:
»تَكُونُ النُّبُوَّةُ فِيكُمْ مَا شَاءَ اللهُ أَنْ تَكُونَ، ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا. ثُمَّ تَكُونُ خِلاَفَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللهُ أَنْ تَكُونَ، ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ اللهُ أَنْ يَرْفَعَهَا. ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا عَاضًّا، فَيَكُونُ مَا شَاءَ اللهُ أَنْ يَكُونَ، ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا. ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا جَبْرِيَّةً، فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللهُ أَنْ تَكُونَ، ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا. ثُمَّ تَكُونُ خِلاَفَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ. ثُمَّ سَكَتَ«
«Sizlarning orangizda Alloh xohlaganicha payg‘ambarlik davom etadi. So‘ng Alloh xohlagan paytda uni ko‘taradi. So‘ng payg‘ambarlik minhoji asosidagi Xalifalik bo‘ladi va u Alloh xohlagancha davom etadi. So‘ng Alloh O‘zi xohlaganda uni ko‘taradi. So‘ng raiyatiga zulm va adolatsizliklar yetadigan podshohlik bo‘ladi va u Alloh xohlagancha davom etadi. So‘ng Alloh O‘zi xohlaganda uni ko‘taradi. So‘ng zolim-zo‘ravon podshohlik bo‘ladi va u Alloh xohlagancha davom etadi. So‘ng Alloh O‘zi xohlaganda uni ko‘taradi. So‘ng payg‘ambarlik minhoji asosidagi Xalifalik bo‘ladi. Keyin Payg‘ambar ﷺ sukutga cho‘mdilar». (Imom Ahmad Musnadi 4/273).
Hofiz al-Haysamiy, Ibn Bazzor va Tabaroniylar bu hadisning roviylari ishonchli, deganlar.
Turkiston
